13 - 16 september 2022Eindelijk!!! Het evenement werd opgeschort in 2020 en afgelast in 2021. Tickethouders konden kiezen om om met voorrang een ticket te kopen voor 2022 en dat heb ik gedaan. September 2022 zou ik eindelijk gaan wandelen in Schotland!
Na het drama met KLM om mijn geld terug te krijgen en de bagageperikelen op de luchthavens, besluit ik nu met de slaaptrein (Caledonian Sleeper) te reizen. De route is gewijzigd en het startpunt is Braemar geworden. Transfers zullen vanaf Perth zijn. |
Chaos voor vertrek
De week voor vertrek is het chaos voor de organisatie van Fjällräven. De spoorwegen staken en de transfers vanaf Perth worden omgezet naar transfers vanaf de vliegvelden Glasgow en Edinburgh.
Dan wereldnieuws: op 8 september 2022 overlijdt koningin Elizabeth op Balmoral Castle. Dit ligt op een steenworp afstand van MarLodge, onze start en finishplaats. En er gaat maar één weg langs beide plaatsen. Het blijft even spannend of het evenement überhaupt door kan gaan. Nadat blijkt dat de koningin de andere kant op wordt vervoerd richting Aberdeen is de weg vrij. I.v.m. het overlijden, worden de stakingen van de spoorwegen opgeschort. Alles klopt weer en transfers zullen gewoon vanaf Perth zijn. Gelukkig maar, want ik heb de slaaptrein tot station Perth geboekt. Ik pak mij tas ruim van te voren in om zeker te zijn dat ik niks vergeet. Ik neem ook een fles kruidenbitter mee uit te delen en voor de hartversterkertjes onderweg. |
Caledonian Sleeper
Ik stap zondag de 11e op de trein in Den Helder. In Amsterdam aangekomen moet ik overstappen op de Eurostar. Vanwege de Brexit moet we eerst door de douane. Op het perron is een gebouwtje neergezet. De controle gaat vlot en voor ik het weet sta ik weer op het perron en mag ik de trein in. Na een paar uur ben ik in London en moet ik van station Waverly naar station Euston van waar de Caledonian Sleeper vertrekt. Het is gelukkig maar tien minuten lopen tussen beide stations. Ik koop op het station nog gauw een Engelse stekker.
Om 19.00u mag ik de lounge in en wordt verwend met Engelse thee (met melk!) en kleine hapjes. Ook krijgen we later voorrang bij het boarden. Aangekomen in de cabine is het klein, maar alles is verder naar wens. Ik lig heerlijk in het bed, toilet doet het en aansluitingen voor telefoon boven het bed. Ik slaap redelijk goed. De enige reden dat ik niet zo goed slaap is omdat ik er om 5:30u uit moet en ik ben bang me te verslapen.
Om 5:00u komen ze mijn ontbijt brengen: warme porridge met honing en een flapjack. Het enige minpuntje is de koude douche, maar ik wordt er wel lekker wakker van. Om 5:20 komen we aan op Perth. Daar mag ik weer in de lounge verblijven tot 9.00u. Keurige service! Helaas rijdt de trein niet van zaterdag op zondag, want ik vind dit een hele fijne manier van reizen. Terug ga ik met het vliegtuig.
Later loop ik naar buiten en wacht samen met de andere deelnemers op de tranfers. Daar leer ik Bastiaan en Jeroen kennen. Deze zullen ons naar het startpunt MarLodge brengen. Het is nog ongeveer een uur met de bus. Er is een grote bus geregeld en een klein busje. Ik ga voorin in het kleine busje zitten, geniet van het uitzicht onderweg en klets honderduit met chauffeur. Ik ben eindelijk in Schotland!!!!
Om 19.00u mag ik de lounge in en wordt verwend met Engelse thee (met melk!) en kleine hapjes. Ook krijgen we later voorrang bij het boarden. Aangekomen in de cabine is het klein, maar alles is verder naar wens. Ik lig heerlijk in het bed, toilet doet het en aansluitingen voor telefoon boven het bed. Ik slaap redelijk goed. De enige reden dat ik niet zo goed slaap is omdat ik er om 5:30u uit moet en ik ben bang me te verslapen.
Om 5:00u komen ze mijn ontbijt brengen: warme porridge met honing en een flapjack. Het enige minpuntje is de koude douche, maar ik wordt er wel lekker wakker van. Om 5:20 komen we aan op Perth. Daar mag ik weer in de lounge verblijven tot 9.00u. Keurige service! Helaas rijdt de trein niet van zaterdag op zondag, want ik vind dit een hele fijne manier van reizen. Terug ga ik met het vliegtuig.
Later loop ik naar buiten en wacht samen met de andere deelnemers op de tranfers. Daar leer ik Bastiaan en Jeroen kennen. Deze zullen ons naar het startpunt MarLodge brengen. Het is nog ongeveer een uur met de bus. Er is een grote bus geregeld en een klein busje. Ik ga voorin in het kleine busje zitten, geniet van het uitzicht onderweg en klets honderduit met chauffeur. Ik ben eindelijk in Schotland!!!!
MarLodge en route Cairngorms
Volgens de site van Fjällräven Classic gaan we lopen in de het legendarische Cairngorms National Park. Ik heb er nog geen ervaring mee, maar ik lees fantastische verhalen op internet. Ik heb er zin in!
De route is anders dan vorig jaar. Toen zouden we lopen van Blair Atholl naar Glenmore, nu lopen we een rondje en beginnen en eindigen bij Mar Lodge Estate. Thuis teken ik de route vast uit in Movescount zodat ik deze op mijn horloge kan zetten. Handiger dan een kaart. Bij het inchecken krijgen we een kaart met daarop de route. Dan blijkt het rood gearceerde gedeelte een no-campingzone te zijn. Dat betekent een lange tweede dag. Na het aanmelden is het tijd om een plekje te zoeken voor mijn tentje. Na alles opgezet te hebben, kijk ik rond op het landgoed. Ik kijk mijn ogen uit in de Stagroom. Het plafond en de muren zijn bezaaid met hertengeweien. Disclaimer foto's: de meeste zijn van mijzelf, maar een flink aantal heeft Jeroen gemaakt. Daar ben ik hem dankbaar voor, omdat ik te moe was om nog foto's te maken. |
Dag 1 MarLodge - Corrour Bothy
Het weer zit mee, tis prachtig! Ik kan het bijna niet geloven, ik ga wandelen in Schotland!!! 's Morgens ontbijten en alles inpakken en wachten op de officiële start. Bij de weegschaal is mijn rugtas 16 kilo inclusief stoel en 2 liter water. Netjes dus! Voor de start speelt er een doedelzakspeler en we worden losgelaten. De stroom van hikers gaat op pad! Ik loop samen met Thomas een man uit Zweden die ook alleen is. We hebben een gelijk tempo en dat loopt fijn. We starten vrij achteraan, maar dat geeft niet. Het is een mooie dag en we genieten van het landschap.
Het eerste gedeelte gaat door het bos, De herfst is begonnen, verschillende paddenstoelen staan overal langs het pad. Na een paar kilometer opent het landschap en zien we het begin van de heuvels waar weer doorheen gaan lopen. De heide is mooi paars en kleurt het landschap. Thomas en ik nemen een kleine pauze aan de rivier en genieten van het weer en het feit dat we na 2 jaar eindelijk onderweg zijn.
Het eerste gedeelte gaat door het bos, De herfst is begonnen, verschillende paddenstoelen staan overal langs het pad. Na een paar kilometer opent het landschap en zien we het begin van de heuvels waar weer doorheen gaan lopen. De heide is mooi paars en kleurt het landschap. Thomas en ik nemen een kleine pauze aan de rivier en genieten van het weer en het feit dat we na 2 jaar eindelijk onderweg zijn.
Als we verder lopen komen we aan op het eerste checkpoint. Daar worden we getrakteerd op thee en lekkers. Ook haal ik de eerste stempel voor in mijn boekje. Bastiaan, Jeroen en Caroline tref ik hier. Na een korte pauze gaan we met zijn vijven op pad.
Vanaf hier gaat de route echt omhoog. Eerst door een stukje moeras, gelukkig zijn mijn schoenen waterdicht. Het pad wordt smaller en volgt de rivier. We lopen heerlijk in het zonnetje en houden lunchpauze langs de rivier. Ik probeer water te filteren, maar het gaat voor geen meter. Niks zoals op de youtube-filmpjes staat. Overal om mij heen hoor ik dat je het water gewoon kunt drinken, zonder te filteren. Ik vind het spannend, maar probeer het gewoon. Het is wel lekker, anders dan uit de kraan in Nederland.
Vlak na de lunchpzue moeten we de rivier oversteken. Het is even puzzelen wat nu de meest ideale manier is om naar de overkant te komen. Ik heb mijn Teva's mee, dus broek omhoog en slippers aan. Het water is gelukkig niet diep, maar wel ijskoud. Ik ben blij dat het warm is, had er niet aan moeten denken om dit bij kou te doen. Met stevige voorzichtige stappen kom ik redelijk makkelijk aan de overkant. Voeten afdrogen en sokken en schoenen weer aan. Vlak na mij komen Bastiaan, Jeroen en Caroline aan. Caroline besluit een stuk om te lopen en via een bruggetje te gaan. Bastiaan en Jeroen gaan voorzichtig dezelfde weg als ik net heb genomen.
Na het oversteken gaat het pad gelijk omhoog. Het is best steil en Thomas en ik hebben er moeite mee. Ook is het pad bezaait met keien en ik moet bij elke stap opletten waar ik mijn voeten neerzet. Het pad wordt ook regelmatig onderbroken door kleine kanaaltjes om te zorgen dat het water gecontroleerd naar beneden loopt en niet alles overspoeld. Na een paar kilometer is het gaat het gelukkig geleidelijker omhoog. Steeds verder lopen we de Cairngorms in. De omgeving is prachtig, maar ik heb mij een beetje vergist in het lopen op deze paden, bezaaid met stenen. Ik kom nog niet in een lekker loopritme. Het volgende checkpoint is Corrour Bothy.
Corrour Bothy blijkt nog een eind van het pad af te liggen. Veel mensen laten hun rugtas achter op het pad en lopen zo op en neer naar het checkpoint. Ook wij laten onze tas achter. Aangekomen op het checkpoint praten we met de organisatie, we zijn moe. Het advies is om vannacht hier te overnachten en morgen vroeg weer op pad te gaan. Ze zijn zo lief om mijn rugtas te halen. Ik zoek een redelijk vlak plekje en zet mijn tentje op. Ik ga water halen uit een zijstroompje. Ik filter het niet, op van zegen. Iedereen zegt dat het kan. De midges komen opzetten en ik krijg een hoofdnetje van de organisatie Jared. Ik maak mijn eten klaar, maar na twee happen staat het me tegen. Ik kruip mijn tentje in en slaap heerlijk.
Dag 2 Corrour Bothy - Glenmore camping
Ik word vroeg wakker, poets mijn tanden en pak al mijn spullen in. Ontbijt hoeft ik niet. Het wordt een zware dag, vol regen, regen, regen. Daardoor heb ik lang niet zoveel foto's gemaakt. De route stijgt aardig en het wandelen valt me zwaar. Het is bij elke stap opletten waar je je voeten neerzet en dat kost me veel energie. Thomas heeft het ook zwaar. Vandaag door de bergpas Lairig Ghru welke op 835 meter ligt.
Bij checkpoint Pools of Dee wil ik bijna opgeven. Daar is nog een Nederlandse dame (José) die er doorheen zit. Ik beloof haar en Thomas op sleeptouw te nemen naar het volgende checkpoint. Het is nog een klein stukje klauteren door de steenvelden en daarna naar beneden. Op het hoogste punt aangekomen wordt Jose opgewacht door de hulpdiensten. Zij begeleiden José en Thomas verder en nemen haar backpack mee. Ik denk dat ik het nog wel even red en overleg: ik ga alleen verder om te kijken of ik het toch nog kan redden vandaag. Op een gegeven moment verdwijnt het looppad en ik wacht op twee fantastische dames om te vragen of zij weet waar we heen moeten. Samen zetten we een nieuwe route uit en ik vraag ik of met hen mee mag lopen. Dat mag gelukkig.
Bij checkpoint Pools of Dee wil ik bijna opgeven. Daar is nog een Nederlandse dame (José) die er doorheen zit. Ik beloof haar en Thomas op sleeptouw te nemen naar het volgende checkpoint. Het is nog een klein stukje klauteren door de steenvelden en daarna naar beneden. Op het hoogste punt aangekomen wordt Jose opgewacht door de hulpdiensten. Zij begeleiden José en Thomas verder en nemen haar backpack mee. Ik denk dat ik het nog wel even red en overleg: ik ga alleen verder om te kijken of ik het toch nog kan redden vandaag. Op een gegeven moment verdwijnt het looppad en ik wacht op twee fantastische dames om te vragen of zij weet waar we heen moeten. Samen zetten we een nieuwe route uit en ik vraag ik of met hen mee mag lopen. Dat mag gelukkig.
Bij het volgende checkpoint wil ik uitstappen. Ik ben het lopen op het stenige pad helemaal zat en ik ben zo moe. Ik kan niks eten, mijn keel zit dicht en ik voel me niet lekker. De mensen van het checkpoint verzekeren me dat het verder naar beneden alleen nog door het bos is. Omdat ik samen met de twee dames loop waag ik het erop. Het is inderdaad bosgrond en het lopen gaat een heel stuk beter. Door het makkelijkere lopen voel ik mij ook beter en kan eindelijk een van de omgeving genieten, tis hier prachtig!!! Bij het volgende checkpoint (Forest road/Loch Morlich) krijgen we te horen dat we het niet gaan redden naar het volgende checkpoint Bynack Stables. Checkpoint Ryvoan is zelfs al opgeheven. In overleg met de organisatie besluiten we door te lopen naar Glenmore camping. Zij bellen de camping om door te geven dat we daar naartoe komen (we moeten zelf de overnachting betalen). Samen met de dames en een Nederlands stel (zoon en schoondochter van José) zetten we het op een lopen. We hebben nog 1,5 uur voordat de camping dichtgaat. De zoon van José loopt vast voorruit en regelt voor ons de plekken. Uiteindelijk komen we aan, tent opzetten en slapen. Eten hoef ik niet. De volgende ochtend moeten we heel vroeg weg.
Dag 3 Glenmore camping - Bynack Stables
De wekker gaat vroeg en we vertrekken om 7:00 uur. Om 9:00 uur komen we aan bij checkpoint Bynack Stables. Ik besluit te stoppen, ik ben gesloopt en heb al twee dagen niet gegeten. Het volgende stuk is een lange klim omhoog en ik denk dat ik dat niet meer ga redden.
Jeroen, Bastiaan en Caroline komen ineens aanlopen bij het checkpoint. Vanmorgen zijn we hen voorbij gelopen, terwijl zij ergens aan de route overnacht hebben. Ik krijg nog whisky: Glenlivet van Matthias en ruil met mijn Juttertje.
Met een terreinwagentje rijden we een deel van de route terug en met de pickup gaan we terug naar MarLodge. Het is nog een flink eind rijden, we moeten helemaal om de Cairngorms heen.
Jeroen, Bastiaan en Caroline komen ineens aanlopen bij het checkpoint. Vanmorgen zijn we hen voorbij gelopen, terwijl zij ergens aan de route overnacht hebben. Ik krijg nog whisky: Glenlivet van Matthias en ruil met mijn Juttertje.
Met een terreinwagentje rijden we een deel van de route terug en met de pickup gaan we terug naar MarLodge. Het is nog een flink eind rijden, we moeten helemaal om de Cairngorms heen.
Halverwege de middag komen we aan. Inmiddels is de Trekkers Inn opgezet. Ik zet mijn tentje op en ga in de Inn zitten. Daar ontmoet ik Julian. een geweldige vent uit Malta. Hij houdt van lichtgewicht hiken en is nieuwsgierig naar mijn gear. We doen een doen brander vergelijkingstest om te kijken welk setje het snelste water kookt. Mijn setje kookt als tweede, maar ik verander niks. Ik ben blij met mijn gear. Dan komt ook nog Ted Wierum binnenlopen. Hij heeft de Classic ook gelopen. Ik volg Ted al een paar jaar op Youtube.
Op de laatste avond is er nog een diner en dansavond georganiseerd. We krijgen haggis met aardappelpureen en sticky toffee als toetje. Daarna gaan de voetjes van de vloer. Ik doe wel even mee, maar verbaas me over de hoeveelheid energie iedereen nog heeft na 3 dagen lopen. De organisatie besluit om alle deelnemers toch de medaille en patch te geven, ik ben er heel blij mee! Ik kruip moe, maar voldaan mijn bed in. Morgen naar huis.
TerugreisOp de laatste dag haal ik bij het ontbijtstalletje een broodje ei en thee. Dan blijkt de kleine transferbus met 5 minuten te vertrekken met dezelfde chauffeur als op de heenweg en ik ga weer voorin naast hem zitten. We kletsen het uur tot aan Perth zo vol! In Perth pak ik de gewone trein naar Edinburgh, ik vlieg namelijk terug. De Caledonian Sleeper rijdt helaas niet van zaterdag op zondag. Vanuit de trein heb ik al mooi uitzicht op het vliegveld. Na de trein nog met de metro naar het vliegveld. Het openbaar vervoer is hier prima geregeld!
|
Op het vliegveld ga ik vast in de enorme rij voor inchecken staan. Bij de balie aangekomen blijkt dat ik veel te vroeg ben. Ze vraag of ik een vlucht drie uur eerder wil. Als ik op hetzelfde plekje mag zitten (met extra beenruimte) vind ik dat prima! Bij de douane moet iedereen zijn spullen op een lopende band leggen en zelf door een detectorpoort. Blijkbaar kunnen mensen niet luisteren over dat ze echt alles (incl. riem en sleutels) op de band moeten leggen, de poort blijft af gaan en de douanebeambte is niet blij. Ik mag gelukkig zo doorlopen, ik ben dit gewend i.v.m. mijn werk. Ik zoek de gate op en dan blijkt het hele vliegverkeer ontregelt en alles heeft vertraging. Uiteindelijk vertrekt de vlucht anderhalf uur later dan gepland. We mogen met de trap het vliegtuig in, ik vlieg nooit, dus vind het bijzonder.
Voor ik het weet sta ik op Schiphol en pak de trein naar huis. Op Zaandam moet ik overstappen en kijk naar de typische groene Zaanse huisje en het vakantiegevoel is weg. Zo ben ik in Schotland, zo ben ik gewoon weer thuis. De trein is fijner, de overgang naar huis is geleidelijker, dan bevalt mij beter. Maanden later blijkt in 2023 geen Fjällräven UK georganiseerd te worden. De organisatie is bezig met een nieuwe route voor 2024.
Voor ik het weet sta ik op Schiphol en pak de trein naar huis. Op Zaandam moet ik overstappen en kijk naar de typische groene Zaanse huisje en het vakantiegevoel is weg. Zo ben ik in Schotland, zo ben ik gewoon weer thuis. De trein is fijner, de overgang naar huis is geleidelijker, dan bevalt mij beter. Maanden later blijkt in 2023 geen Fjällräven UK georganiseerd te worden. De organisatie is bezig met een nieuwe route voor 2024.