Zeehuis, Bergen
Ik heb besloten toch de Fjällräven Classic UK te gaan lopen. Dan moet er getraind worden. Halverwege juni is het mooi weer en een perfecte gelegenheid om een trektocht van het Nivon te gaan lopen. Twee dagen achter elkaar, met een overnachting bij een Nivon huis. De keus valt op de Zeehuis trektocht. Ik heb gelukkig de kaarten al in huis.
Op de kaart blijken het etappes te zijn van de LAW's Trekvogelpad en het Kustpad. Ik wilde niet gelijk de lange afstand lopen en kies ervoor om de kortere versie te lopen Egmond a/d Hoef - Bergen aan Zee - Egmond aan Zee. Het gedeelte van Egmond aan zee naar Castricum heb ik al gelopen met de NS wandeling Noordhollands Duinreservaat.
er staan nu dagen op de planning van 11 en 8 kilometer. Mooie afstanden om in te komen met rugzak. Ik wil namelijk in mijn tentje gaan overnachten.
Op de kaart blijken het etappes te zijn van de LAW's Trekvogelpad en het Kustpad. Ik wilde niet gelijk de lange afstand lopen en kies ervoor om de kortere versie te lopen Egmond a/d Hoef - Bergen aan Zee - Egmond aan Zee. Het gedeelte van Egmond aan zee naar Castricum heb ik al gelopen met de NS wandeling Noordhollands Duinreservaat.
er staan nu dagen op de planning van 11 en 8 kilometer. Mooie afstanden om in te komen met rugzak. Ik wil namelijk in mijn tentje gaan overnachten.
Dag 1 Egmond aan de Hoef - Bergen aan Zee
Met de trein ben ik zo in Alkmaar. Het is bijna 30 graden en ik haal nog een liter gekoeld water bij de Appie, ik heb maar 2 liter bij me en dat is toch wat weinig voor gehele dag. De koude fles in mijn nek is heerlijk. Bij de bus naar Egmond staat het platform vol met de plaatselijke hockeyclub met kampeerspullen. De bus zit propvol. Gelukkig gaan ze er aan de rand van Alkmaar bij de Meent uit. Daarna ben ik zo plaats van bestemming in Egmond aan de Hoef.
Direct loop ik tegen de de ruïne van het Slot op den Hoef aan met een geweldige pauzeplek. Aangezien het lunchtijd is, begin ik de wandeling daarmee. Op de borden staat het levensverhaal van Lamoraal, de Graaf van Egmont (1522-1568). Na de heerlijke lunch loop ik Egmond a/d Hoef uit, waarbij ik nog stop bij de supermarkt voor nootjes en blokjes kaas voor onderweg. |
Na Egmond gaat de route gelijk de duinen in. Ik ben mijn zonnebril vergeten, maar gelukkig loop ik met de zon in mijn rug. De natuur laat zien dat duingebied zeer gevarieerd is. Er zijn veel verschillende bloemen in allerlei kleuren. Helaas ben ik niet bekend met de flora, dus ik kan je namen niet geven, ik ken alleen de klaproos.
Noordhollands Duinreservaat
PWN beheert in opdracht van de Provincie Noord-Holland ruim 7.500 hectare duingebied, waaronder het Noordhollands Duinreservaat. Het Noordhollands Duinreservaat is een van de grootste natuurgebieden in ons land. Het gebied strekt zich uit van de terreinen van Tata Steel bij Wijk aan Zee tot de Schoorlse Duinen. Het is zo’n 20 kilometer lang en gemiddeld 2,5 km breed, met een oppervlakte van 5.300 hectare. Het gebied omvat duinen, strand, binnenduinrandbossen met veel reliëf en enkele kleinere natuurgebieden.
Dan loopt het pad het Noordhollands Duinreservaat in. Hiervoor dien je een duinkaart te kopen. Dat kun je doen bij de automaat die aan het begin staat, via de website, of via de QR-code op de borden. Kosten zijn € 2,- voor een dagkaart.
In het gebied staan grote grazers; er staat een groot toegangshek om de grazers binnen te houden. Ik kom ze de gehele dag niet tegen.
In het gebied staan grote grazers; er staat een groot toegangshek om de grazers binnen te houden. Ik kom ze de gehele dag niet tegen.
Er staan nog twee drakentanden van de Atlantikwall verscholen in het struikgewas. In de Tweede Wereldoorlog liep deze 5000 kilometer lange verdedigingslinie van Noorwegen tot aan de Spaanse grens om een geallieerde invasie vanuit zee te kunnen verijdelen.
Dan verandert de ondergrond van bospad naar duinzand en het gaat omhoog en omlaag. Een paar trappen doen een verder beroep op mijn kuitspieren. Het lopen valt me zwaar. Ik wilde oefenen met een grotere en zwaardere rugzak, maar het lopen in duinzand doet er nog een flinke schep bovenop. Hier had ik niet op gerekend, dat het zo zwaar zou zijn. Na een paar kilometer ploeteren wordt het iets makkelijker. De weg is bezaaid met hooi. Ik voel me net Doortje uit de Wizzard of Oz, wandelend over de gele weg.
Verderop staat een grote kudde schapen die helpen met het onderhoud van het duinreservaat.
Verderop staat een grote kudde schapen die helpen met het onderhoud van het duinreservaat.
Natuurvriendenhuis Het Zeehuis
Aan het einde van de dag ben ik moe en mijn rug en benen doen zeer. Ik moet dan nog ruim 3 kilometer. Op karakter loop ik door. Voor ik het weet loop ik tegen de zijkant Het Zeehuis aan. Het Zeehuis is in 1908 gebouwd in opdracht van het Amsterdamse Burgerweeshuis als herstellingsoord voor ziekelijke weeskinderen. Het is inmiddels een rijksmonument.
Ik meld mij aan en zet mijn tentje op in het duingebied achter het gebouw. Wel even de boel goed vasthouden, het waait behoorlijk. 's Nachts breekt het noodweer los, hoosbuien en onweer. Gelukkig blijft alles staan.
Ik meld mij aan en zet mijn tentje op in het duingebied achter het gebouw. Wel even de boel goed vasthouden, het waait behoorlijk. 's Nachts breekt het noodweer los, hoosbuien en onweer. Gelukkig blijft alles staan.
Dag 2 Bergen aan Zee - Egmond aan Zee
Met mooi weer volgens het weerbericht ga ik vol goede moed onderweg naar Egmond aan Zee. Vandaag ongeveer 8 kilometer voor de boeg. Gisteren het Trekvogelpad gelopen, vandaag wordt het een deel van een etappe van het Kustpad. Na de verharde weg voor het Zeehuis is het over met de bestrating. Zodra ik het duinreservaat inloop is ploegen door het mulle zand.Ik neem mij voor om nooit meer in het duinzand te gaan wandelen, al maakt de natuur veel goed. Ik koop natuurlijk wel weer een dagkaart voor 2,- bij PWN.
Grote grazers
Daar waar ik andere dagen in het duinreservaat heb gelopen en geen enkele grazer heb gezien, zie ik ze vandaag de Schotse Hooglanders en de Koniks paardjes. De grote grazers worden ingezet om het dichtgroeien van het duin met struiken tegen te gaan. Als je bang bent voor de grazers, kun je ook een keertje met de boswachter mee voor een Hooglandercollege. Daar heb ik nu geen tijd voor en bang voor paarden ben ik niet. Ze staan wel dicht bij het pad, 25 meter afstand houden lukt niet. Ik laat merken dat ik er ben door ze aan te spreken en intussen kan ik gewoon doorlopen. Zo schrikken ze niet. Op veilige afstand zet ik natuurlijk nog wel even op de foto.
Duinzand
Het einde van het pad komt uit op het fietspad. Een stukje verder moet ik volgens de route naar rechts. Ik zie geen pad, maar de paal met de markering van LAW het Kustpad geeft hetzelfde aan. Ik blijkt door het duinzand over een smal paadje te moeten lopen. Het is enorm zwaar en vaak overgroeit met struiken. Om de 100 meter moet ik op adem komen. Aan het eind staat er op een wegwijssteen dat de route 1,5 kilometer over een smal zandpad loopt. Ja, dat heb ik gemerkt! Gelukkig is de rest van de route over een breder en wat harder zandpad.
De landjes van de Wimmenummerduinen
Dan loop ik tegen de eerste volkstuintjes aan. Verbaasd om deze midden in de duinen aan te treffen. Aan het begin staat een informatiebord over deze "landjes". De pachters zijn tegenwoordig verenigd in de Duinlandjesvereniging De Noord, waarmee zij ook de sfeer van de oude vissersdorp nog levend houden.
De ontginning van de de duinlandje was direct verbonden met komst van de aardappel. Na de Gouden Eeuw was het gebeurd met de welvaart en kwamen na misoogsten van het graan veelvuldig hongersnoden voor. De zetmeelknol uit Zuid-Amerika bleek een 'hemels geschenk' dat de hongersnood kon oplossen. Het gewas bleek zelfs op schraal duinzand goed te groeien en als zomervrucht had het minder last van slecht weer en hoog grondwater. Leverde 'de wildernis van het duingebied' het arme vissersdorp tot dusver slecht konijnen, bramen en wat stookhout op; nu konden de duinen echt van nut zijn voor de voedselvoorziening.
Na het uitbreken van de aardappelziekte in 1847 bleken de 'doinpiepers' minder vatbaar voor Phytotophtora. De smaak en de kruimigheid werden zeer gewaardeerd, zodat het dorp nu, naast vis en schelpenkalk, ook duinaardappelen aan het achterland kon leveren.
Vuurtoren Jan van Speyk
Dan loop ik Egmond aan Zee binnen. Daar waar ik na de NS-wandeling "Noordhollands Duinreservaat" niet meer naar de vuurtoren ben geweest neem ik het er nu van. De vuurtoren Jan van Speyk is open voor publiek en ik mag naar boven. Na 137 treden sta ik op de omloop en het uitzicht is fanastisch. Uitleg van de meneer van de KNRM: de vuurtoren is 37 meter boven de zeespiegel en het lichtpatroon is 5 seconden aan, 5 seconden uit. Ik vind het bijzonder om boven te staan, ik heb wat met vuurtorens. De Lange Jaap in Den Helder is al lang niet meer open op publiek en op moment van schrijven is de vuurtoren onveilig verklaard door scheuren in het bouwwerk. Er wordt gekeken of herstel nog mogelijk is. Hopelijk behouden we het bijzondere gebouw voor Den Helder. Daarom ben ik extra blij dat ik de Jan van Speyk op mag.
Uiteindelijk ben ik na 3 uur lopen klaar met de trektocht. Nu lekker naar huis en de beentjes omhoog. Voorlopig voor mij geen duinlandschappen meer. De natuur is prachtig en door de stilte waan je je op een andere planeet. Ik vond het lopen door het mulle zand alleen erg zwaar, dat had ik me van te voren moeten beseffen.
Uiteindelijk ben ik na 3 uur lopen klaar met de trektocht. Nu lekker naar huis en de beentjes omhoog. Voorlopig voor mij geen duinlandschappen meer. De natuur is prachtig en door de stilte waan je je op een andere planeet. Ik vond het lopen door het mulle zand alleen erg zwaar, dat had ik me van te voren moeten beseffen.