Krijtlandpad, etappe 3
Nederland zucht al een week onder een hittegolf en het is het laatste weekend van de zomervakantie. Aangezien dit het laatste weekend is dat ik nog weg kan en het feit dat het ontzettend mooi weer is, besluit ik het volgende gedeelte van het Krijtlandpad te gaan lopen, van Slenaken naar Vaals. De vorige keer heb ik vroegtijdig moeten stoppen in verband met pijn in mijn bekken en rug door waarschijnlijk mijn rugzak. Nu gewapend met een nieuwe rugzak (Fjallraven Kaipak 58) en uitgeprinte handleiding van mijn horloge (dat ik de vorige keer niet ingesteld kreeg zoals ik wilde) ga ik op weg.
Dag 3 Slenaken - Terziet (Minicamping Gulikers)
De reis is lang en ik besluit vroeg op pad te gaan. Om 7:30u zit ik in de trein. Bij Sittard moeten we er allemaal uit, er zijn wegwerkzaamheden en met de snelbus rijden we verder naar Maastricht. In plaats van een uur, zijn we er met drie kwartier, dus buschauffeur heeft lekker doorgereden. In Maastricht is het nog even wachten op de bus naar Slenaken, maar al gauw ben ik weer op weg. Uiteindelijk kom ik rond lunchtijd aan in Slenaken. Ik stel mijn horloge in zodat hij de route van het gpx-bestand weergeeft op het scherm en de afgelegde route vastlegt.
|
Net op weg bel ik de geplande overnachtingscamping. Die hebben helaas geen plek meer. Ook de tweede camping zit vol. Dan besluit ik mijn plannen om te gooien. Vandaag geen 10 kilometer en morgen 12, maar vandaag naar Minicamping Gulikers, die heeft altijd plek voor trekkerstentjes, hebben ze mij de vorige keer beloofd. Dat wordt dan vandaag zes kilometer en morgen 16. Geeft me wel de tijd om vandaag rustig in te komen.
Ik ga op pad en de route begint gelijk met een klim. Hoezo rustig inkomen? Nou ja, ik heb geen haast en langzaam kom je ook boven. Het verbaasd me hoe fijn mijn nieuwe rugtas zit. Hij is een kilo zwaarder dan mijn vorige, maar draagt zoveel fijner.
De route gaat door het Onderste en Bovenste Bosch, maar ook langs weide- en heidevelden. Het is prachtig. Alle reviews op internet zijn gewoon waar. Ik blijf foto's maken.
Aangekomen bij de camping, welke direct aan het Krijtlandpad ligt, heb ik het volledige trekkersveldje voor mijzelf. Ik kan een mooi vlak plekje uitzoeken. Ik zet mijn tentje op en installeer mijzelf voor een heerlijk rustige middag en avond. Ik heb deze keer wel mijn sandalen meegenomen en dat vinden mijn voeten heerlijk. Ook geen kans meer dat ik met mijn blote voeten op een haring sta.
Ik ga op pad en de route begint gelijk met een klim. Hoezo rustig inkomen? Nou ja, ik heb geen haast en langzaam kom je ook boven. Het verbaasd me hoe fijn mijn nieuwe rugtas zit. Hij is een kilo zwaarder dan mijn vorige, maar draagt zoveel fijner.
De route gaat door het Onderste en Bovenste Bosch, maar ook langs weide- en heidevelden. Het is prachtig. Alle reviews op internet zijn gewoon waar. Ik blijf foto's maken.
Aangekomen bij de camping, welke direct aan het Krijtlandpad ligt, heb ik het volledige trekkersveldje voor mijzelf. Ik kan een mooi vlak plekje uitzoeken. Ik zet mijn tentje op en installeer mijzelf voor een heerlijk rustige middag en avond. Ik heb deze keer wel mijn sandalen meegenomen en dat vinden mijn voeten heerlijk. Ook geen kans meer dat ik met mijn blote voeten op een haring sta.
Dag 4 Terziet (Minicamping Gulikers) - Vaals
Ik ben vroeg wakker en heb vanuit mijn tentje een fenomenaal uitzicht over de zon die net boven de heuvels piept. Wat is de wereld toch mooi!
Vandaag 16 kilometer voor de boeg en het wordt uitproberen of ik het red met mijn rug en de nieuwe rugzak. Volgens de weerberichten wordt het vandaag mooi weer, warm en droog.
Ik ga vroeg op weg om te zorgen dat ik voldoende tijd heb om regelmatig pauze te houden, om mijn rug te ontlasten. Ook is het wandelen in de ochtend fijn, het licht is prachtig en het mooi om te zien hoe de omgeving wakker wordt. Ik loop langs de Volmolen in Epen, waar vroeger stof werd bewerkt tot laken (viltige, stevige wollen stof), maar die nu dienst doet als graanmolen, volgens het boekje. Daarna gaat de route omhoog via een lange klim richting het Vijlenerbosch. Het is warm vandaag en de verkoeling van het bos is heerlijk. Sommige paadjes zijn flink begroeid met bramenstruiken en brandnetels. Met mijn wandelstokken kan ik alles aan de kant houden en mijn blote benen komen er ongeschonden uit.
Aangekomen bij de plek waar ik in eerste instantie wilde overnachten, blijkt deze verdomd lastig te bereiken vanaf de route. Ik ben blij dat ik de keuze voor Minicamping Gulikers heb gemaakt. Nu loop ik gewoon verder door het bos. Onderweg loopt de route langs een grafheuvel welke bezaait is met witte bloemetjes, helaas niet te zien op de foto.
Ik ga vroeg op weg om te zorgen dat ik voldoende tijd heb om regelmatig pauze te houden, om mijn rug te ontlasten. Ook is het wandelen in de ochtend fijn, het licht is prachtig en het mooi om te zien hoe de omgeving wakker wordt. Ik loop langs de Volmolen in Epen, waar vroeger stof werd bewerkt tot laken (viltige, stevige wollen stof), maar die nu dienst doet als graanmolen, volgens het boekje. Daarna gaat de route omhoog via een lange klim richting het Vijlenerbosch. Het is warm vandaag en de verkoeling van het bos is heerlijk. Sommige paadjes zijn flink begroeid met bramenstruiken en brandnetels. Met mijn wandelstokken kan ik alles aan de kant houden en mijn blote benen komen er ongeschonden uit.
Aangekomen bij de plek waar ik in eerste instantie wilde overnachten, blijkt deze verdomd lastig te bereiken vanaf de route. Ik ben blij dat ik de keuze voor Minicamping Gulikers heb gemaakt. Nu loop ik gewoon verder door het bos. Onderweg loopt de route langs een grafheuvel welke bezaait is met witte bloemetjes, helaas niet te zien op de foto.
Tegen 13:00u houd ik pauze en terwijl ik in zon zit, word ik ineens nat van regendruppels en begint het te donderen achter mij. Vlak daarna komen grote donkere wolken overdrijven. Het zou toch droog blijven vandaag? Het blijft donderen en op een parkeerplaats raadpleeg ik Buienradar, ik ben geen fan van onweer en wil weten of het veilig is om door te lopen. Buienradar geeft aan dat de bui met een half uur is overgedreven. Ik besluit door te lopen. Aangekomen bij Boscafé 't Hijgend Hert (de enige berghut van Nederland) stop ik voor koffie met vlaai. Even de rugtas af en de voetjes omhoog. Helaas is de vlaai niet van ik ervan hoopte, maar het smaakt evengoed.
Na de pauze loop ik verder en het begint te waaien en lucht betrekt. Ook het donderen van het onweer blijft aanhouden. Opnieuw op Buienradar gekeken en vanuit België komt er noodweer opzetten. Dat wordt doorlopen.
Op een gegeven moment komen we het bos uit en moeten we een weide oversteken. Mijn gpx-route wijkt af van de paaltjes in het veld. Ik raadpleeg het boekje en besluit de paaltjes te volgen. Dat blijkt juist te zijn. Al gauw pakt mijn horloge de route weer op. Wel vind ik het spannend om met onweer door een weide te lopen. Als daar ook nog een paar potige vleeskoeien in diezelfde weide staan, voel ik me even heel klein. Ik stap dapper door en vlak ernaast gaat het pad de weide uit en het bos weer in. Eigenlijk viel het hartstikke mee.
Nog een klein stukje door het bos en ik sta plotseling op het Drielandenpunt. Het is een drukte van jewelste. Ik kan in eerste instantie de grenspaal niet eens vinden. De drie vlaggen van Nederland, Duitsland en België geven het gelukkig weg, maar een foto maken zonder publiek is onmogelijk. Hetzelfde geldt voor het hoogste punt van Nederland wat er pal naast ligt. Het is te druk om te pauzeren en ik loop gelijk naar Vaals, 2 kilometer afdalen.
Na de pauze loop ik verder en het begint te waaien en lucht betrekt. Ook het donderen van het onweer blijft aanhouden. Opnieuw op Buienradar gekeken en vanuit België komt er noodweer opzetten. Dat wordt doorlopen.
Op een gegeven moment komen we het bos uit en moeten we een weide oversteken. Mijn gpx-route wijkt af van de paaltjes in het veld. Ik raadpleeg het boekje en besluit de paaltjes te volgen. Dat blijkt juist te zijn. Al gauw pakt mijn horloge de route weer op. Wel vind ik het spannend om met onweer door een weide te lopen. Als daar ook nog een paar potige vleeskoeien in diezelfde weide staan, voel ik me even heel klein. Ik stap dapper door en vlak ernaast gaat het pad de weide uit en het bos weer in. Eigenlijk viel het hartstikke mee.
Nog een klein stukje door het bos en ik sta plotseling op het Drielandenpunt. Het is een drukte van jewelste. Ik kan in eerste instantie de grenspaal niet eens vinden. De drie vlaggen van Nederland, Duitsland en België geven het gelukkig weg, maar een foto maken zonder publiek is onmogelijk. Hetzelfde geldt voor het hoogste punt van Nederland wat er pal naast ligt. Het is te druk om te pauzeren en ik loop gelijk naar Vaals, 2 kilometer afdalen.
Terugreis
Aangekomen in Vaals zie ik een Albert Heijn op het busstation. Het zou fijn zijn om alvast avondeten te halen voor in de trein. Maar mijn bus blijkt over 7 minuten te vertrekken en die gaat maar 1 keer in het uur. Ik besluit de gok niet wagen en toch gelijk met de bus te gaan. Op station Heerlen is helaas alles al dicht. Dan maar aan de crackers als avondeten. De trein gaat vanaf Heerlen in 1 rechte lijn naar Alkmaar, dus ik positioneer mijzelf op de bank in de trein, met de voetjes omhoog. Zelfs nog even gelegen met een kussentje. Wat is reizen toch fijn zo, alleen het mondkapje is minder fijn, maar dat is voor een goed doel. Gelukkig had ik al wat films gedownload van Netflix en de treinreis was zo voorbij. Thuisgekomen barst het noodweer los in Nederland. Ik ben blij dat ik doorgelopen heb en op tijd thuis was.
De nieuwe rugtas is goedgekeurd! Geen pijn in mijn rug en geen schaafplekken op mijn armen!
De nieuwe rugtas is goedgekeurd! Geen pijn in mijn rug en geen schaafplekken op mijn armen!